Er lijkt wat discussie over te zijn (op IMDb-borden en Rotten Tomatoes et al), maar ik vond een Wikipedia-fragment dat het volgende suggereert:

Filmwetenschapper David Bordwell schreef in Film Viewer's Guide de (on) realiteit van het einde als onderwerp van debat. Een aantal scènes in de film - Rupert en Jerry in het restaurant, Jerry die Rupert ontmoet nadat hij naar zijn band heeft geluisterd en hem een ​​genie heeft genoemd, Rupert die 'live' gaat trouwen in Jerry's show - bestaan ​​uitsluitend in Rupert's verbeelding, en Bordwell suggereerde dat sommige kijkers zouden denken dat de laatste reeks een andere fantasie is.

De achtergrondgordijnen, zoals hierboven vermeld, zien eruit als tralies in de gevangenis. Bovendien draagt ​​hij een heel luid rood pak dat lijkt op wat iemand in de gevangenis zou dragen. Tot slot, als je toevallig kijkt, plaatst hij zijn handen in wat normaal gesproken een vorm van terughoudendheid zou zijn.

Dit alles, naast het zeer zwakke materiaal in zijn opstaan, zou iemand doen geloven dat hij stelt zich dit allemaal voor vanuit sommigen uit de gevangenis / psychiatrische inrichting.

Dat is duidelijk de verbeelding van Pupkin. Denk aan alle keren dat hij aan het dagdromen was, het was overdreven, veel, en lees nu de laatste regels van het script (dat trouwens verschilt van het oorspronkelijke ontwerp, waar het duidelijk geen dagdromen is, maar hier is het niet dat voor de hand liggend ..), na te hebben verklaard dat de biografie is verkocht voor een miljoen ( een miljoen! ) dollar, en dat er binnenkort een filmpje van gemaakt zal worden, en dat "hij en zijn mensen aantrekkelijke aanbiedingen afwegen ":

En nu, dames en heren, de man waar we allemaal op hebben gewacht en op hebben gewacht . Wilt u welkom thuis, alstublieft televisie's helderste nieuwe ster De legendarische, inspirerende, de enige echte koning van de komedie ! Dames en heren, Rupert Pupkin! Rupert Pupkin, dames en heren! Laten we het horen voor Rupert Pupkin! Geweldig! Rupert Pupkin, dames en heren! Rupert Pupkin, dames en heren! Laten we het horen voor Rupert Pupkin! Geweldig ! Rupert Pupkin, dames en heren!

Je snapt het .. Dit is niet anders dan wanneer zijn leraar hem tijdens de film bedankte omdat .. hij hun leven veranderde ..: D

Na deze discussie vele malen te hebben gevoerd, ben ik ervan overtuigd dat het een fantasie is.

Mijn voornaamste redenering is dat, afgezien van de symboliek die mensen al hebben opgemerkt, zijn einde naar het "King" -niveau niet ' Het is echt zo rationeel logisch. De korte gevangenisstraf, het feit dat hij zes jaar later op de een of andere manier nog populairder zou zijn en het feit dat hij zojuist een eigen show krijgt, zijn allemaal ongelooflijk extreem.

Ik geloof dat het gebrek aan Jerry in de laatste reeks is bedoeld om een ​​verandering in zijn fantasieleven te laten zien. Hij heeft Jerry niet langer nodig als kruk voor zijn fantasieën, hij kan ze allemaal in zichzelf storten.

Fantasie. En hier is mijn theorie: onthoud dat elke scène in Ruperts verbeelding zwaarder weegt dan scènes in Ruperts realiteit.

Denk er nu zo over na:

• Ruperts fantasie = positief levenssituatie.
• Ruperts realiteit = negatieve levenssituatie.

De film volgt een bepaald patroon van evenwicht, het volgt een verschuiving van positieve fantasie en negatieve realiteit.

Voor elke negatieve situatie in zijn realiteit moest het in evenwicht worden gebracht door hetzelfde aantal positieve situaties in zijn fantasie. Hij heeft bijvoorbeeld zijn tape afgewezen door Jerry (negatieve realiteit), de volgende scène toont Jerry die hem prijst (positieve fantasie). We vinden een ander voorbeeld aan het einde van de film: Rupert gaat naar de gevangenis (zeer negatieve realiteit).
Als de film dit patroon volgt, moet de laatste scène met het succes van Rupert, een zeer positieve situatie, fantasie zijn.

Ik denk dat het einde een fantasie is door de enorme omvang van de ontvangst die hij uiteindelijk ontvangt ... wat consistent is met het beschouwen van zichzelf als de KONING ...

Wanneer Rupert wordt geïntroduceerd tijdens de eindscène, lijken de gordijnen op de achtergrond op gevangenisbars, een vrij sterke hint naar realiteit of fantasie.

Het punt is dat er bewijs is voor beide kanten van het argument, het is aan de kijker om een ​​beslissing te nemen, afhankelijk van zijn interpretatie van de film. Dat is de bedoeling van de regisseur.